Είναι εκείνα τα πολύ “μικρά” και δεν είναι θυμός… Είναι φυγή από τον φόβο να μην δω την σκληράδα σου. Ήθελα να με αγαπάς και να το νιώθω, να το βλέπω, να το μυρίζω, να το διαβάζω σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε σου λέξη, σε κάθε ανάσα σου. Να μοιράζομαι τα θέλω μου και τις ανάγκες μου. Να μου δείχνεις την γλύκα σου τις ώρες που λυγάω… Και όχι αγανάκτηση. Αν δεν με αντέχεις στις πτώσεις μου, πώς να πιστέψω πως είμαι η ζωή σου; Τι να τα κάνω τα λόγια που δεν τα πιστεύεις; Κάνουν θόρυβο… Είναι κενά… Είναι περιτύλιγμα… Ποιος σου είπε ότι χρειάζομαι λόγια; Είναι εκείνα τα πολύ “μικρά” που σε κάνουν σε μια στιγμή να βγάλεις φτερά. Και εσύ με έκανες να πετώ… Μόνο που όσο πιο ψηλά πετάξεις, τόσο μεγαλύτερος θα ’ναι και ο πόνος της πτώσης. Erina Espiritu