"Ο
εαυτός σου, δεν σ' έχει ξαφνιάσει ποτέ;"
"Ναι,
μ' έχει!! Μια φορά! Ήταν τότε που περπατούσα προς μιαν αγάπη χωρίς παπούτσια...
Ξυπόλητη!"
"Όπως
λέμε: Ξυπόλητη στ' αγκάθια!!!"
Χαχαχα!!!
Γέλασε. "Κάπως έτσι!!!"
"Τ'
αγκάθια ματώνουν, γλυκιά μου, και πληγώνουν. Κι ό,τι μας πληγώνει μας αφυπνίζει
και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Εγώ πάντως, σου εύχομαι να σε ξαφνιάσει
ο εαυτός σου, να μπεις και πάλι στη διαδικασία του παιχνιδιού, να ξαναβρείς τα
σκιρτήματα του έρωτα! Του χαμένου έρωτα! Γιατί όταν δεν αφήνεσαι, δεν έχεις
θέμα! Το στεγανοποιείς! Αν όμως αφεθείς και αισθανθείς..." έκοψε κάπως
απότομα τη φράση της και συνέχισε "Αφέσου να παρασυρθείς και να ζήσεις μια
περιπέτεια!"
"Μα
δεν φοβάμαι να παρασυρθώ! Φοβάμαι μη με πάρει ο αέρας, πέσω και γκρεμοτσακιστώ!"
Μαρία Αθανασιάδη