Δεν μπορεί, θα ξανατρέξει

Κάποια στιγμή η πηγή έτρεξε νερό και γω ξεδίψασα.
Κάποια στιγμή η πηγή στέρεψε και γω αντί να πάω στη διπλανή,
κάθισα υπομονετικά και περίμενα διψασμένη.
Δεν περίμενα μόνο υπομονετικά,
αλλά όσο πέρναγε ο καιρός τόσο μ’ έπιανε το πείσμα
και έλεγα: «Μα πώς γίνεται;
Πριν λίγο καιρό έτρεχε άφθονο και γάργαρο νερό.
Δεν μπορεί, θα ξανατρέξει».

Nassia Efthimiopoulou

Η μοναξιά είναι από χώμα

Ξέρεις τι είναι η νοσταλγία μάτια μου; 
Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει. 
Όλα στα σαμποτάρει, όλα στα ψοφά, στ' αχρηστεύει. 
Σε στρέφει πίσω να κοιτάς ό,τι έφυγε και σε μαρμαρώνει. 
Στήλη άλατος σε κάνει που να μην μπορείς 
να τραβήξεις τα πόδια σου για πιο πέρα 
σαν την άμοιρη εκείνη γυναίκα του Λωτ 
που γύρισε να κοιτάξει πίσω της όσα πολύ αγάπησε. 

Η μοναξιά είναι από χώμα - Μάρω Βαμβουνάκη

Τράπουλα σημαδεμένη

Έτσι γίνεται. Φεύγεις και αλλάζουν όλα. Μένεις και δεν αλλάζει τίποτα. Λες και η ζωή είναι ο καλύτερος παπατζής και, ανακατεύοντας την τράπουλα, σου λέει: εδώ η καλή τύχη, εκεί η καλή τύχη, πού είναι η καλή τύχη; Και ενώ νομίζεις ότι έχεις κάνει την σωστή επιλογή, πάντα διαλέγεις το λάθος φύλλο.

Τράπουλα σημαδεμένη - Στέφανος Λίβος

Μη ρωτάς πολλά...

"...χρωματίζει τις λέξεις, 
αλλάζει τον ήχο τους... 
Φράσεις καθημερινές 
ανήκουν μόνο στον έρωτα... 
Σ' έναν μονόλογο
που πασχίζει να γίνει διάλογος... 
Μη ρωτάς πολλά, 
κανείς δεν θα σου απαντήσει... 
Κυρίως εκείνος... 
Τα πολλά λόγια είναι έρωτας..."

Στον ίσκιο των πουλιών

΅...Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν. Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα...΅ Αλκυόνη Παπαδάκη