Το ξάφνιασμα

"Ο εαυτός σου, δεν σ' έχει ξαφνιάσει ποτέ;"

"Ναι, μ' έχει!! Μια φορά! Ήταν τότε που περπατούσα προς μιαν αγάπη χωρίς παπούτσια... Ξυπόλητη!"

"Όπως λέμε: Ξυπόλητη στ' αγκάθια!!!"

Χαχαχα!!! Γέλασε. "Κάπως έτσι!!!"

"Τ' αγκάθια ματώνουν, γλυκιά μου, και πληγώνουν. Κι ό,τι μας πληγώνει μας αφυπνίζει και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Εγώ πάντως, σου εύχομαι να σε ξαφνιάσει ο εαυτός σου, να μπεις και πάλι στη διαδικασία του παιχνιδιού, να ξαναβρείς τα σκιρτήματα του έρωτα! Του χαμένου έρωτα! Γιατί όταν δεν αφήνεσαι, δεν έχεις θέμα! Το στεγανοποιείς! Αν όμως αφεθείς και αισθανθείς..." έκοψε κάπως απότομα τη φράση της και συνέχισε "Αφέσου να παρασυρθείς και να ζήσεις μια περιπέτεια!"

"Μα δεν φοβάμαι να παρασυρθώ! Φοβάμαι μη με πάρει ο αέρας,  πέσω και γκρεμοτσακιστώ!"

Μαρία Αθανασιάδη

Εγκλωβισμός

Είχε πείσει τον εαυτό της πως όλα όσα έκανε ήταν σωστά. Αδιαφορούσε για το πως αισθανόταν ο κόσμος γύρω της, αρκεί εκείνη να ένιωθε καλά.

Έδινε την εντύπωση μιας σύγχρονης κοπέλας, με τα μίνι της, τα τατουάζ της, όμως πίσω από την όμορφη εικόνα της, έκρυβε πολύ καλά τις "εγκλωβισμένες" αναχρονιστικές αντιλήψεις της. Κι όταν έβρισκε χώρο, τις απελευθέρωνε. Πίεζε και καταπίεζε τους άλλους. Έδειχνε να μην την ενδιέφερε αν εκείνοι ασφυκτιούσαν κάτω από το ζυγό της.

Το ίδιο έκανε και στο παρελθόν και δεν της βγήκε. Μυαλό δεν έβαλε. Το ίδιο κάνει και τώρα και το πιο πιθανό να εξακολουθήσει να το κάνει και στο μέλλον. Η καταστροφή ήταν μπροστά της, αλλά εκείνη δεν έβλεπε πέρα από τη μύτη της...

Μαρία Αθανασιάδη

Υγρά κρύσταλλα

Είχε φτάσει το τέλος. Δεν κοίταξε πίσω της ούτε για μια στιγμή, μην τυχόν και φανεί η πίκρα στο βλέμμα της. Βγήκε έξω στο δρόμο.

            Ξάφνου, σαν να άλλαξε με μιας η εποχή κι από καλοκαίρι, ο χειμώνας είχε κάνει εντυπωσιακή την εμφάνιση του. Μόνο που δεν άγγιξε τη φύση, αλλά την πληγωμένη της καρδιά.

            Γέμισε με σύννεφα η ψυχή της και δεν έκανε τίποτα να συγκρατήσει τα δάκρυα που είχαν θολώσει τα μελιά της μάτια. Κλείνοντάς τα, τα άφησε να τρέξουν ελεύθερα και να κατρακυλήσουν στα μάγουλά της.

            Μα εκείνα, κρεμάστηκαν στην άκρη των χειλιών. Λες και δεν ήθελαν να δεχτούν αυτόν τον αποχωρισμό, στάθηκαν εκεί, αναγκάζοντάς την να γευτεί την αλμύρα τους, πριν γίνουν κρύσταλλα και πέσουν στο χώμα.
Μαρία Αθανασιάδη

Δεν μπορεί, θα ξανατρέξει

Κάποια στιγμή η πηγή έτρεξε νερό και γω ξεδίψασα.
Κάποια στιγμή η πηγή στέρεψε και γω αντί να πάω στη διπλανή,
κάθισα υπομονετικά και περίμενα διψασμένη.
Δεν περίμενα μόνο υπομονετικά,
αλλά όσο πέρναγε ο καιρός τόσο μ’ έπιανε το πείσμα
και έλεγα: «Μα πώς γίνεται;
Πριν λίγο καιρό έτρεχε άφθονο και γάργαρο νερό.
Δεν μπορεί, θα ξανατρέξει».

Nassia Efthimiopoulou

Η μοναξιά είναι από χώμα

Ξέρεις τι είναι η νοσταλγία μάτια μου; 
Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει. 
Όλα στα σαμποτάρει, όλα στα ψοφά, στ' αχρηστεύει. 
Σε στρέφει πίσω να κοιτάς ό,τι έφυγε και σε μαρμαρώνει. 
Στήλη άλατος σε κάνει που να μην μπορείς 
να τραβήξεις τα πόδια σου για πιο πέρα 
σαν την άμοιρη εκείνη γυναίκα του Λωτ 
που γύρισε να κοιτάξει πίσω της όσα πολύ αγάπησε. 

Η μοναξιά είναι από χώμα - Μάρω Βαμβουνάκη

Τράπουλα σημαδεμένη

Έτσι γίνεται. Φεύγεις και αλλάζουν όλα. Μένεις και δεν αλλάζει τίποτα. Λες και η ζωή είναι ο καλύτερος παπατζής και, ανακατεύοντας την τράπουλα, σου λέει: εδώ η καλή τύχη, εκεί η καλή τύχη, πού είναι η καλή τύχη; Και ενώ νομίζεις ότι έχεις κάνει την σωστή επιλογή, πάντα διαλέγεις το λάθος φύλλο.

Τράπουλα σημαδεμένη - Στέφανος Λίβος

Μη ρωτάς πολλά...

"...χρωματίζει τις λέξεις, 
αλλάζει τον ήχο τους... 
Φράσεις καθημερινές 
ανήκουν μόνο στον έρωτα... 
Σ' έναν μονόλογο
που πασχίζει να γίνει διάλογος... 
Μη ρωτάς πολλά, 
κανείς δεν θα σου απαντήσει... 
Κυρίως εκείνος... 
Τα πολλά λόγια είναι έρωτας..."