Δε φταις εσύ καλή μου και μη με λυπηθείς για τίποτα... Δε φταις εσύ για όσα δεν μπορείς καλή μου... Εγώ ο ανόητος που χτυπιόμουνα να λάβω απ' αυτά που δεν είχες... Τι να καταλάβεις και τι να ξέρεις κι εσύ από τη δικιά μου κόλαση... Πώς να τη δεις; Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριο μου, εσύ ήσουν μονάχα η αφορμή του... Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ κι εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους... Κι ο έρωτάς μου μέσα μου ήταν πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω κι όταν σε βρήκα, σ' άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλυτώσεις από τις φλόγες μου... Τι φταις εσύ.... Εσύ ψυχή μου δεν καταλαβαίνεις τίποτα... ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ